Perfect passende stenen die verglaasd zijn en ooit vervormbaar waren
Veel rotsen en stenen in Cusco en omgeving, hebben een vreemd uiterlijk. Alsof ze ooit zacht als klei waren en zo vorm hebben gekregen. Ze zijn vaak zodanig afgewerkt dat ze zo glad als een spiegel zijn en ook sterk het licht reflecteren, met een metaal of glasachtige glans. Dit verschijnsel komt overal voor, in praktisch alle ruínes, maar alleen bij 2 van de 3 constructiestijlen. De laatste stijl, volgens Alfredo Gamarra behorend bij de Inca's, heeft geen verglazing, maar alleen stenen die behandeld zijn met hamer en beitel. Het resultaat van deze laatste bouwstijl zijn muren waarin de stenen niet precies op elkaar passen.
De 'Heilige rotsen' van de eerste stijl
Van de 2 andere stijlen, is de eerste stijl de stijl waarbij de rots 'in situ' behandeld werd. De rots ziet eruit als gesneden boter of kaas. Vaak zijn grote gedeelten van de rots verwijderd, met een perfecte afwerking en het ziet eruit als het hedendaagse verpakkingsmateriaal wat gebruikt wordt om apparatuur te beschermen tijdens het transport (piepschuim), met afgeronde hoeken. Rotsen zoals beschreven komen voor in bijna alle ruines die beschouwd worden als van de Inca's. Ze bevinden zich meestal in het centrum van de 2 andere bouwstijlen of eronder. Ook komt deze stijl op veel plaatsen voor zonder de andere 2 stijlen. Vaak is er een soort altaar, en zijn het plaatsen waar tot op de dag van vandaag de steen aanbeden wordt, en geofferd wordt voor de aarde (Pacha Mama).El segundo estilo de piedras que encajan perfectamente y que alguna vez fueron suaves
De
tweede stijl van perfect op elkaar passende stenen die ooit
zacht waren
De tweede stijl is die van de blokken steen die precies op elkaar
passen. Ze vormen muren waarbij nog geen naald tussen de stenen past.
Deze muren
kunnen bestaan uit blokken van verschillende afmetingen en vormen, maar
het algemene kenmerk is dat de stenen precies op elkaar
passen. Ook hebben de stenen een gedeelte met verglazing, dat
is op
het punt waar ze op de andere stenen aansluiten, dus op de randen. Soms
is er verglazing aanwezig op andere gedeelten van de steen.
Ook typisch voor deze stijl is dat de bovenliggende stenen een afdruk
achter hebben gelaten in de onderliggende stenen, alsof door hun
gewicht de onderste stenen ingedrukt zijn op een moment dat de stenen
nog zacht waren.
De orthodoxe wetenschap heeft geen overtuigende verklaringen
Deze 2 bouwstijlen zijn makkelijk te herkennen. Voor het oog is het duidelijk dat deze stenen verglaasd en vervormd zijn, tenminste, als je weet waar en hoe te kijken. Maar toch heeft de orthodoxe wetenschap andere verklaringen. Let op, het zijn maar een paar onderzoeken waarbij stenen zoals boven beschreven zijn onderzocht, ondanks de vreemde verschijnselen. Een echt serieus onderzoek inclusief analyses van de stenen, is voor zover mij bekend, nooit gebeurd. De enige vermeldenswaardige is misschien het onderzoek van Protzen, die tot de conclusie kwam dat door het bewerken van de stenen met een andere steensoort, en via polijsten, er vergelijkbare resultaten zouden kunnen worden bereikt. Een resultaat dat hij bereikte alleen met de steensoort Andesiet. Maar het polijsten van deze stenen en rotsen is voor mij niet een serieuze optie. De optie van Alfredo Gamarra, van de verglaasde en vervormbare steen op het moment van de bouw, is een logischere oplossing.
Een opsomming van argumenten ten faveure van een speciale techniek
Het gebruik van een speciale techniek in de oudheid, is een conclusie waar we toe komen vanwege ondergenoemde redenen:
-Het uiterlijk van de steen alsof hij gesmolten is geweest, is iets wat overal terugkomt.
-De reflectie van de verglaasde gedeelten van de steen is sterk en steeds terugkerend.
-Er is altijd een laag aanwezig op de verglaasde oppervlakte. Als er een interruptie is van de laag, bijvoorbeeld vanwege een 'impact', zodat daar het laagje beschadigd en onderbroken is, kunnen we daar het laagje duidelijk herkennen als een soort dunne film die over de hele oppervlakte aanwezig was. Deze observatie is ook weer steeds terugkerend, en is onafhankelijk van het type steen.
-De verglaasde oppervlakten zijn voor het gevoel altijd zeer glad, hoewel de oppervlakte zelf onregelmatig kan zijn. Het zou zeer gecompliceerd zijn om dit allemaal te moeten polijsten.
-De schaal, het aantal herhalingen en de vorm van deze verschijnselen zijn zodanig dat de factor tijd en de moeilijkheid om dezelfde precisie te kunnen bereiken met polijsten, zeer onwaarschijnlijk moet worden geacht en zeker niet logisch. Voor de Inca's zou het een enorme krachtsinspanning en tijdsverlies moeten zijn geweest, iets waarvoor het nut en de zin volledig onbreken.
-Sommigen hebben aangetoond dat deze stenen magnetisch zijn, dus er is iets speciaals gebeurd bij de behandeling van deze stenen.
-De kleur van deze stenen is vaak anders dan van de dichtbijliggende, niet behandelde maar zelfde soort steen.
-In de muren met perfect op elkaar passende stenen kunnen kleine stukjes steen worden gevonden van onderliggende stenen, die precies passen tussen de kleine openingen van de blokken die bovenop liggen. Alsof het gewicht van deze bovenliggende stenen de toendertijds zachte onderliggende steen zodanig heeft ingedrukt dat deze kleine stukjes tussen de bovenste blokken werden geperst. Als de muren het resultaat zouden zijn geweest van polijst-technieken, zouden deze zeer kleine stukjes steen hoogstwaarschijnlijk niet hebben overleefd. Deze details zijn bijvoorbeeld te zien in de muren van Koricancha.
Bovengenoemde observaties worden herhaald in alle zogenaamde Inca bouwwerken, en zijn ook van toepassing op verschillende soorten stenen en bij 2 van de 3 bouwstijlen (de muren met perfect passende stenen en de rotsen ´in situ´). Dit betekent dat we het hebben over een technologie die onafhankelijk was van het type steen waarop hij werd toegepast.
Nog een paar overwegingen
1.Een wetenschapper die verglazing heeft vastgesteld was wijlen professor Watkins. Hij zei:
"De oppervlakten van 'de Inca stenen', zijn vergelijkbaar met de oppervlakten van stenen die door hitte zijn gesmolten. Inderdaad, sommige gladde oppervlakten van de Inca bouwwerken zijn verglaasd, wat betekent dat de Inca's een technologie moeten hebben gehad die de steen 'thermisch kon desintegreren' (oftewel kon laten smelten)".
2. 2. Verbindingsstukken van metaal en groeven in T-vorm.
Het gebruik van metalen verbindigsstukken kwam voor in Tiahuanaco, Ollantaytambo, Korikancha en Yuroc Rumi (Vilcabamba). Ze werden ook gebruikt in Egypte. Het lijk erop dat het gebruik beperkt was voor alleen de meest monumentale bouwwerken, want de steenblokken waarin ze gebruikt werden zijn zeer groot. Sommigen beweren dat de legering die gebruikt werd voor deze verbindingsstukken zeer speciaal was van samenstelling. Anderen zeggen dat de samenstelling normaal is voor het 'bronstijdperk' waartoe de Tiahuanaco cultuur zou hebben behoord.
>De interpretatie van het gebruik.
Waarom zouden de bouwers een klein stukje metaal nodig gehad hebben om grote steenblokken samen te voegen? De zin daarvan ontbreekt volledig. Vandaar dat sommigen concluderen dat het gebruik van de verbindingsstukken alleen symbolisch bedoeld was. Zie: http://www.adventurespecialists.org/tgroove.html Maar Alfredo Gamarra zei dat de precies op elkaar passende blokken zo zijn omdat ze op het moment van bouw zacht en vervormbaar waren als een soort klei. Als Alfredo gelijk had, kan men zich voorstellen dat dan vooral de grotere blokken moeilijker te behandelen waren: het gewicht van de blokken kon vervormingen veroorzaken en uitzakken. Om ook deze blokken precies aan te laten sluiten kon het dus handig zijn ze met het 'buur' blok te verbinden en zo te vermijden dat het blok weg zou zakken, en zo in een vaste positie hard te laten worden. De conclusie dat de T-groef gepolijst zou zijn (als we de othodoxe logica zouden volgen), is belangrijk, want het wijst erop dat ook dit gedeelte van de steen behandeld werd. Net als de aansluitpunten van de blokken die perfect op elkaar passen. Maar de gebruikte techniek was dus niet met polijsten maar met hitte, op het moment van bouwen, toen de steen nog zacht was, om diezelfde steen stevigheid en vorm te geven. Dit betekent dat de glans van deze stenen niet is vanwege polijsten maar vanwege verglazing, wat een gevolg is van de hitte waaraan ze werden blootgesteld. Het zelfde geldt dus voor de groeven waarin de verbindingsstukken werden aangetroffen, zoals we kunnen zien op de foto van Ollantaytambo. Ook zien we op deze foto dat meer gedeelten van de steen werden verglaasd..
And from the book 'The lost tomb of Viracocha', by Maurice Cotterell:
"Many scholars believe the straps were melted locally, and then poured into the grooves in the stones, because microscopic marks embedded in the straps can be seen to imitate corollary marks found in the stone. But as figures 39 and 40 explain, if the straps had been poured in situ, then the surface of each strap would be expected to be slightly convex, due to influence of surface tension experienced in the casting process. Secondly, the straps themselves would have adopted a cast line caused by the crack between the stone blocks, but the stones do not feature such a mark. A closer look at one of the blocks shows a discoulored outer layer of stone. It is as though the surface of the stone has been somehow 'softened' and later hardened, permitting the introduction of the ready-formed copper strip. This would explain away the flat-topped nature of the straps and the absence of the inter-block cast line."
So what does this mean? The clamps would have been put into the stones being these in a soft state, and the clamps would have been hard already! There is vitrification near the clamps to be seen, see this picture of Ollantaytambo: Clamp Ollantaytambo
Is deze conclusie van de aanwezigheid verglaasde en vervormbare steen hetzelfde als de theorie over geopolymeren?
Het is niet hetzelfde voorstel alswaar de fransman Joseph Davidovits toe kwam. Hij geeft aan dat de stenen van de grote pyramide gemaakt zijn uit een soort cement, oftewel geopolymeer. Zie: http://www.davidovits.info/category/english Er zijn echter wel interessante overeenkomsten met de ideeen van Alfredo Gamarra:
-De steen op het moment van de bouw was zacht en vervormbaar.
-Hierdoor was het mogelijk de stenen precies op elkaar aan te laten sluiten.
De verschillen zijn:
-De bouwstijl van precies op elkaar aansluitende stenen, vinden we terug in allerlei steensoorten, wat zou moeten betekenen dat men voor elke steensoort een aparte 'cement formule' zou moeten hebben gehad.
-Het gebruik van cement is niet helemaal logisch; waarom hebben alle stenen een ander formaat? Logischer zou het zijn geweest om een mal met standaardafmetingen te hebben gebruikt, om zo het werk te vergemakkelijken. Het voorstel van Alfredo Gamarra betekent dat iedere steen uniek in afmetingen kan zijn en dat ze toch zonder veel complicaties precies op elkaar konden passen. Een aparte mal voor elke steen zou onnodig veel extra werk betekenen.
Foto's en videos
Zoals boven al gezegd, verglazing is overal te bewonderen, in alle Inca bouwwerken. Zie de foto's rechts op deze pagina en de video. De video is een bonus, waarmee u een indruk kunt krijgen van de documentaire 'De Kosmologie van de 3 Werelden' en de interessante en fascinerende foto´s, videos en informatie die u daar op kunt zien. Op de DVD zelf is de kwaliteit van de beelden uiteraard volgens DVD standaard. Voor uw verdere informatie, in dit hoofdstuk worden er twee termen gebruikt die u misschien niet kent:1. Het Hanan Pacha tijdperk. Dit is een verwijzing naar de eerste omwenteling van de aarde om de zon waarbij menselijk leven mogelijk was. Een tijd met minder zwaartekracht, toen de aarde dichter bij de zon stond. Als we het over de heilige rotsen van de eerste wereld hebben verwijzen we dus naar dit tijdperk. Er werd 'gebouwd' in de rots zelf, en wel in die rotsen die nu de basis vormen van bekende oude bouwwerken. Vooral die van de Inca's, maar ook in Egypte, Malta, Griekenland en andere plaatsen.
2. De Uran Pacha periode. Deze volgende periode, waarin de muren met perfect passende stenen werden gemaakt. Dit was de tijdperk voor onze huidige periode, een tijd waarin nog steeds minder zwaartekracht bestond dan tegenwoordig.
In beide perioden werd er dus gebruikt gemaakt van ´verglazing´, een verschijnsel wat u kunt zien in de onderstaande video (voorlopig in het engels):
