De biologie mysteries uit het verleden wat betreft de reuasachtige dier- en plantensoorten, zijn gerelateerd aan minder zwaartekracht op aarde!
Het wordt als één va de grootste biologische mysteries beschouwd: hoe konden zulke gigantische levensvormen bestaan op aarde? Het uitsterven van deze soorten is een belangrijk bewijs voor een aarde met mnder massa en zwaartekracht. Van alle huidige flora en fauna, hebben er in het verleden grotere vormen bestaan. Overeenkomend met andere bronnen, trekken we dezelfde conclusie als Alfredo Gamarra jaren geleden al deed:
-Dinosaurussen en andere reuzen-soorten, waren te groot om te kunnen leven onder de huidige omstandigheden van zwaartekracht. Ze zouden niet in staat kunnen zijn hun eigen gewicht te ondersteunen.
-De harten van deze giganten waren te klein om het bloed rond te kunnen pompen als de zwaartekracht destijds hetzelfde zou zijn geweest.
-Dieren waren te groot om in staat te zijn om te vliegen met de huidige zwaartekracht. Van het grootste vliegende beest dat ooit heeft bestaan, de pterosaur, wordt geschat dat hij 127 kilo zou hebben gewogen en 12 meter vleugel spanwijdte zou hebben gehad, dat terwijl de huidige spanwijdte van de grootste vliegende vogel, de albatros, een kleine 4 meter is.
-Van verschillende andere diersoorten zoals zoogdieren, insecten,reptielen, enz., waren er vroeger grotere exemplaren te vinden dan van hun tegenwoordige ''familieleden''. Dit is vanwege het schaaleffect, wat betekent dat een bepaald type lichaam van een dier met minder zwaartekracht relatief groter kan worden, en met meer zwaartekracht relatief kleiner moet blijven om voldoende kracht te hebben om het lichaam goed te kunnen ondersteunen. Daarom kon het voorkomen dat bijvoorbeeld van insecten grotere exemplaren gevonden zijn dan de huidige exemplaren.
-Als de zwaarekracht minder is, wordt de vermenigvuldighedssnelheid van soorten langzamer. Het delen van lichaamscellen gaat langzamer.
-Botten worden zwakker, meer als kraakbeen, als er geen zwaartekracht is. Het bewijs komt van de NASA, hoewel zij dit verschijnsel zien als een soort ziekte overeenkomend met osteopororis. Verder hebben dieren in het water minder sterke en grote botten dan kwa grootte vergelijkbare soorten op het land. De botten van dinosaurussen zijn niet dichter dan botten van de dieren van deze tijd, wat betekent dat ze te zwak geweest zouden zijn om het gewicht van deze zwaargewichten te kunnen dragen.
Een boek wat hier
uitgebreid op in gaat is het boek van Stephen
Hurrell, genaamd Dinosaurs and the Expanding Earth. Zie ook zijn
website www.dinox.org.
Een voorproefje van het boek kunt u online inzien: Dinosaurs and the Expanding Earth.
-Een langer leven lijkt mogelijk te zijn met minder zwaartekracht. Voorbeelden: de langst levende dieren op aarde zijn walvissen, zeeschildpadden, tubeworms en een soort slakachtige genaamd Noordkromp, een weekdier (Arctica islandica). In het water leven betekent dat een organisme minder invloed ondervindt van de zwaartekracht. De opwaartse kracht, via de wet van Archimedes, heft namelijk in het water de zwaartekracht bijna geheel op. Daardoor kunnen dieren in het water relatief groter worden dan op het land, en kunnen ze ook langer leven.
Bovestaande beweringen kunnen leiden tot een geheel andere zienswijze bij de interpretatie van biologische en geologische mysteries uit het verleden, over evolutie en over het leven op aarde. Alfredo Gamarra paste de principes ook toe op de menselijke geschiedenis en het menselijke lichaam. Betekende dit dat mensen vroeger ook groter waren en langer konden leven? Volslagen tegen het huidige denkbeeld in over evolutie en menselijke geschiedenis. Maar gezien vanuit de bovengenoemde principes over geologie en biologie, helemaal logisch......
Het is verder van belang hier om ook de volgende argumenten te overwegen:
-In alle culturen bestaan er legendes en mythen over goden, reuzen. Waren dit misschien onze voorouders?
-Sommige schrijvers, bijvoorbeeld Cremo, hebben het over de menselijke devolutie in plaats van evolutie. Zie Cremo, Forbidden Archeology.
Voor meer van zijn boeken zie hier:-Vele auteurs hebben het over oude rassen zoals de Nephilim en de gevallen engelen uit de Bijbel, en ook over langere levens. De bijbel heeft een indeling naar 3 verschillende perioden. Eerst was de mens praktisch onsterfelijk (in de tijd van het aardse paradijs), toen konden we tot over de 1000 jaar worden (Matusalem en anderen) en daarna konden we maximaal 120 jaar worden. Deze perioden komen overeen met Alfredo Gamarra's beschrijving. Hij zei dat de eerste periode overeen komt met het aardse paradijs, de begintijd van de mens op aarde, een periode die eindigde met het verdrijven van de mens uit het paradijs. Voor Alfredo betekende dat een verandering van omwenteling. Deze omwenteling duurde tot de periode van de Babylonische Spraakverwarring. Daarna ging de aarde naar de huidige baan van 365 dagen per jaar, waarin de mens maximaal 120 jaar kan worden.
Waarom zijn er geen grotere voorouders van de mens in de fossiele geschiedenis te vinden? Het antwoord is dat die er wel zijn, maar meestal als een hoax of anomalie worden beschouwd. Ook bestaat de mogelijkheid dat de meeste skeletten vergaan zijn, daar de botten minder stevig waren, meer als een soort kraakbeen, vanwege de mindere zwaartekracht. Het al eerder genoemde effect wat ook bij de astronauten in de ruimte wordt waargenomen.
